هشت رذیله 162 / ستمگری 29 / حقوق 28 / والیان 1 / امام علیه السلام

سلام علیکم - بسم الله

---

بحث در خصلت ستمگری به عنوان چهارمین رذیله از هشت رذیله ای است که همه انسان ها به زشت بودن آن معترفند. گفتیم که ستمگری نادیده گرفتن حق دیگری است. پس باید اول این حق را شناخت و بعد آن را پاس داشت و به آن تجاوز نکرد و از آن عبور ننمود.
تا اینجا از حق خداوند گفتیم و از حق نفس و از حق اعمال عبادی که مجموعا 27 حق را شامل می شد. و بحول و قوه الهی از این جلسه ببعد وارد حق کسانی می شویم که بر ما ولایت دارند.

آنها که بر ما ولایت دارند شش نفر هستند: مهمترینشان انبیاء و اوصیای آنها هستند و بعد ولی فقیه و بعد دیگر صاحب منصبان منصوب از طرف ولی فقیه و بعد والدین و بعد معلمین و در آخر مؤمنین.

حق امام در ادامه حق خداوند است زیرا امام خلیفه خداوند در زمین است. هر وظیفه ای که ما نسبت به خداوند داریم، این امام است که آن را ابلاغ می کند. هر حرفی که امام می زند حرف خداوند است. لذا اطاعت خداوند اطاعت امام است و اطاعت امام اطاعت خداوند می باشد.

منظور از امام همه پیامبران و اوصیاء آنها هستند. چون پیامبر هستند فرمان خداوند را ابلاغ می کنند و هشدار می دهند و بشارت می دهند و چون امام هستند، در پی اجرای احکام خداوند در میان انسانها می باشند. خداوند وظیفه انبیاء را اجرای عدالت در میان انسانها اعلام می کند. (حدید: 25)  پس هیچ پیام رسانی اینگونه نیست فقط حرفی بزند و پیامی برساند بلکه تلاش می کند تا آن را اجراء کند. هرچند زمینه اجراء فرامین خداوند برای بسیاری از انبیاء فراهم نشد ولی آنها تلاش خود را نمودند.

قرآن در باره انبیاء می فرماید:

وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إِقامَ‏ الصَّلاةِ وَ إیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدین‏ (انبیاء: 73)

و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت مى‏کردند، و انجام دادن کارهاى نیک و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات را به آنان وحى کردیم، و آنان فقط پرستش کنندگان ما بودند.

و انبیاء بعد از مرگ خود، همه وظائف اجرایی خود را به اوصیای خود واگذار نمودند لذا آنها نیز امام و پیشوای انسانها در مسیر رشد و کمال هستند.

همه آنچه انسانها در طول زمانها از حکمت و حق و رشد و کمال دانستند و داشتند به برکت ارشادها و مجاهدتهای انبیاء و جانشنینان آنها بوده است.

در این میان خصوصا امامان بزرگوار شیعه از امتیاز خاصی برخوردار هستند هم به جهت کانال فیض مادی و معنوی که هستند و هم بخاطر برتری مطلقی که در فضائل دارند. و نیز صد البته بخاطر این که همه معارفی که بدست ما رسیده است این حضرات معصومین علیهم صلوات الله به ما رسانده اند؛ زیرا حکمتهای دیگر انبیاء و اوصیاء را به صورت کامل و پیرایه شده اش را نیز اینان به ما منتقل نمودند.

همه تفسیر قرآن، همه فقه شیعه، همه دعاها، همه مواعظ، همه سیره عملی یک انسان کامل که در روایات انعکاس یافته است، همه معارف دیگر دین مبین اسلام، همه و همه از وجود ذی جود این ذوات مقدسه است! سلام و درود خداوند و فرشتگان و اولیاء خداوند و همه هستی بر اینان باد! الهی که در دنیا ما آنها را بشناسیم و در آخرت نیز آنها ما را بشناسند و کنار خود در بهشت جایمان دهند تا، تا ابدالدهر از فیوضاتشان فیض ببریم و در بحر معنویت و تجلی ربوبی غرق شویم! الهی آمین!

حق ولایت را باید با قبول ولایت اداء نمود. کسی که ولایت این بزرگان را می پذیرد:

اولا در قلبش سرسپرده غیر اینان نمی شود.

ثانیا تلاش میکند تا همه برنامه های زندگیش را از اینان دستور بگیرد و با اینان هماهنگ شود.

ثالثا آنهای دیگری که ولایتشان بر ما ثابت شده است بدرستی جقشان اداء شود زیرا ولایت آنها در طول ولایت اینان است و هرچند ولایت اینان نیز در راستای ولایت خداوند است.

هِرَم ولایی که در جهان هستی خداوند پایه ریزی نموده است تنها عروه وثقی (بقره: 256؛ لقمان: 22) و حبل الله (آل عمران: 103) و وسیله ای (مائده: 35؛ اسراء: 57) است که می توان حلقه های کمالی را طی نمود و به مرکز قرب الهی نزدیک شد.

ان شاء در جلسات آینده در این باره بیشتر خواهیم گفت!