پاسخ / مرز خلوت و جلوت

سؤال 172:

سلام.

مرز بین خلوت و جلوت در جوانی چه حد است؟ (یک جوان پسر)

چه مقدار از آرام بودن و ساکت بودن در جوانی طبیعی است؟ مثلا در حدی باشد که دیگران اعتراض کنند و بگویند که خیلی تو ساکتی یا اینکه تمایل به روابط اجتماعی و دوستانه نداری.

گاهی اوقات خودم هم فکر میکنم و میبینم دوست دارم مثلا با یه کسی دوست باشم یا احساسات خودم نسبت به او را ابراز کنم، اما حالت شرم و حیا و خجالت و یه همچنین چیز هایی دارم. (نمیدونم شاید هم تکبر باشه)

راه حل شما چیست؟

مثلا خوندم در زندگینامه امام (خمینی) که ایشان مثلا یه زمانی را کلا در خلوت سپری میکرده اند، یا همینطور است برای انبیا که مثلا به کوه میرفته اند یا چوپانی میکرده اند و....
پاسخ:
سلام علیکم
مؤمنی که در مسیر سیر و سلوک قرار دارد با آگاهی که از شریعت اسلامی دارد و تصمیم بر پایبندی به آن این مسیر را می تواند طی کند و الا بجای قرب به خداوند، قرب به نفس و شیطان پیدا میکند!
در شریعت اسلامی توصیه شده است به:
صله رحم، نماز به جماعت در مساجد، تبسم داشتن، شوخی نمودن، تمییز بودن، سلام باز و با نشاط نمودن، میهمانی رفتن و میهمانی دادن، ازدواج کردن و ساعاتی را با همسر بودن، و ...

این توصیه ها در کنار توصیه هایی که برای خلوت داده شده است مثل نماز شب و مناجات شبانه، گذاشتن وقتی را برای مطالعه، رفتن به دامان طبیعت و تفکر درباره آیات الهی، سکوت همراه با تفکر در جمع وقتی که حرفی برای گفتن نباشد و ... می تواند از انسان مؤمن شخصیت متعادلی را و البته در مسیر خودسازی را بسازد!
حال بعضی از وقتها این دو سری از توصیه ها ممکن است با هم تصادم کنند و مرزهایشان خیلی بهم نزدیک شود در آن وصرت باید چه کرد؟
اگر انسان در مواردی که شکی ندارد وظیفه اش چیست به همان وظیفه پایبند باشد ان شاء الله خداوند متعال او را یاری خواهد کرد که در موارد مشکوک و متشابه چه کند! چنان که امام باقر علیه السلام فرمود:

مَنْ عَمِلَ بِمَا یَعْلَمُ عَلَّمَهُ‏ اللَّهُ‏ مَا لَمْ‏ یَعْلَمْ. هر کس عمل کند به آنچه می داند خداوند به او آنچه را که نمی داند خواهد آموخت!