هشت رذیله 161 / ستمگری 28 / حقوق 27 / اعمال عبادی 8 / دعا
| دوشنبه, ۲ فروردين ۱۳۹۵، ۰۶:۳۴ ب.ظ
سلام علیکم - بسم الله
طبق حدیث شریف، دعا مخ عبادت است در نتیجه حقی که دعا بر ذمه انسان دارد بیش از همه اعمال عبادی است. لذا خداوند کسانی را که اهل دعا نیستند (غافر: 60) همانند آنها که اهل عبادت نیستند (اعراف: 206) مستکبر می داند. برای هر دوی اینها یک تعبیر دارد. پس طبق دو آیه فوق و حدیث شریف، دعا و عبادت مثل روح و جسم می باشند. روح و مغز عبادت دعا است!
دعا یعنی خواندن کسی که پایین است، کسی را که بالاست. خواندن برای درخواست. انسان پایین است و خداوند بالاست. انسان هرچه را از خداوند بخواهد نامش دعا است! کسانی که دعا نمی کنند یعنی از خداوند درخواستی ندارند! ولی مگر می شود انسان در خواستی نداشته باشد؟! آنها اگر بخواهند با خداوند درخواستشان را مطرح کنند یعنی اقرار نموده اند او بالاست. او بالاتر از همه است. البته وقتی کسی را نیابند که سراغش بروند و درخواستهایشان را با او در میان بگذارند، سراغ او می روند ولی این سبب نمی شود که آنها متکبر نباشند. بالاخره هر آدم متکبری ناخواسته نزد بعضی کرنش می کند.
تواضع دربرابر خداوند به این است که نتیجه تفکر توحیدی باشد. نتیجه رسیدن به این حقیقت باشد که لا حول و لا قوه الا بالله. و الا تواضع در وقت ضعف فضیلتی نیست. هر حیوانی هر چند عظیم الجسه و یا درنده در وقت ضعف بی آزار است و قدرتش را برخ نمی کشد. چون قدرتی ندارد.
مؤمن چه در وقت ضعف و چه قوت، چه بیماری و چه سلامت، چه فقر و چه ثروت، چه عزت و چه ذلت، چه رفاه و چه رنج همه خواسته هایش را چه کوچک چه بزرگ چه خواستهایی که خودش و یا دیگران می توانند آنها را برآورده کنند چه نمی توانند، خلاصه در همه حالات اهل دعا است! مدام در حال خواستن است.
حق دعا، استمرار دعا و اصرار بر دعاست! فهمیدن این حقیقت است که من بنده ام و او مولاست! من جاهلم و او عالم است! من ضعیفم و او تواناست! من فقیرم و او غنی است. من لئیمم و او کریم است من ذلیلم و او عزیز است. من مخلوقم و او خالق است. من مرزوقم و او رازق است. من بدکارم و او نیکوکار است. فهمیدن حقیقت عبودیت در وقت ضعف و نیاز، ثمره رشد عقل نیست ثمره شرائط است و با عوض شدن شرائط حس عبودیت نیز می رود.
آنها که فقط وقت نیاز دعا می کنند و اظهار و احساس کوچکی می کنند، اینها متکبر هستند. وقتی نیازشان برطرف شد احساس و اظهار بزرگی می کنند. همین که دیگر احساس نیاز به خداوند نمی کنند و در نتیجه دیگر دعا نمی کنند و خواسته هایشان را با او در میان نمی گذارند یعنی احساس بی نیازی از او می کنند و این یعنی احساس بزرگی. احساس استغناء. خداوند می فرماید: انسانها وقتی غنی می شوند احساس استغناء می کنند. انسان وقتی احساس استغناء کرد خود را ملزم نمی بیند از دستورات خداوند تبعیت کند. در نتیجه طغیان می کند. معصیت می کند. (علق: 6 و 7)
کسی که اهل دعاست معصیت نمی کند چون همیشه احساس می کند توانی ندارد. جز توانی که خداوند به او می دهد. بسم الله گفتن در آغاز هر کار کوچک و بزرگی یعنی از خداوند می خواهد که در انجام آن کار موفق شود. شما از الان تصمیم بگیر به همین یک توصیه گوش کنی بعد ببین آیا باز هم غفلت تو را می گیرد؟! باز هم معصیتی اتفاق می افتد؟!
الدعا مخّ العبادة همه حرکات و اذکار و رفتارهای عبادی، خواستن مستمر از خداوند است!
استجابت دعا یعنی توفیق دعای بیشتر. استجابت دعا یعنی احساس این که کسی دعا را می شنود. خدای بزرگ می شنود! وای چه توفیق بزرگی! خداوند دارد می شنود! می فهمی یعنی چه؟! حیف که از درکش عاجزیم! اگر عاجز نبودیم برای استجابت دعا دنبال معنی دیکری نبودیم! دنبال این نبودیم که آیا به خواسته امان رسیدیم یا نه! کسانی که استجابت دعا را رسیدن به خواسته اشان می دانند، وقتی به خواسته اشان رسیدند دیگر دست از دعا بر می دارند. ولی اولیاء خداوند چه به خواسته اشان برسند و چه نرسند، همچنان دعا می کنند. همچنان اظهار نیاز می کنند. قبل باران، وقت باران، بعد باران، از خداوند باران می خواهند. اصلا آنها نَفَسشان خداست!
غفلت قاتل اولیاء خداوند است. غفلت یعنی عدم استجابت دعا؛ زیرا در غفلت، فرد دیگر دعا نمی کند. یعنی خدا سخنش را نمی شنود. یعنی خدا با او مأنوس نیست! یعنی خدا با او قهر است! و این آنقدر مصیبت بزرگی است و آنقدر موجب دلتنگی است که ولیّ خدا را می کشد. (طبق حدیث)!
الان روز دوم سال جدید است. بیاییم در این آغاز سال از خداوند بخواهیم ما را اهل دعا قرار دهد. چقدر بدبختی است که خداوند این چنین آغوش گشوده است و انسان گرمای آغوش بیچارگانی مثل خودش را ترجیح می دهد!!
دعا تنها موضوعی است که من دوست دارم درباره اش زیاد بگویم و بنویسم ولی اگر در خانه کس است همین مقدار بس است! البته کمتر از این مقدار هم بس بود!
دعا یعنی خواندن کسی که پایین است، کسی را که بالاست. خواندن برای درخواست. انسان پایین است و خداوند بالاست. انسان هرچه را از خداوند بخواهد نامش دعا است! کسانی که دعا نمی کنند یعنی از خداوند درخواستی ندارند! ولی مگر می شود انسان در خواستی نداشته باشد؟! آنها اگر بخواهند با خداوند درخواستشان را مطرح کنند یعنی اقرار نموده اند او بالاست. او بالاتر از همه است. البته وقتی کسی را نیابند که سراغش بروند و درخواستهایشان را با او در میان بگذارند، سراغ او می روند ولی این سبب نمی شود که آنها متکبر نباشند. بالاخره هر آدم متکبری ناخواسته نزد بعضی کرنش می کند.
تواضع دربرابر خداوند به این است که نتیجه تفکر توحیدی باشد. نتیجه رسیدن به این حقیقت باشد که لا حول و لا قوه الا بالله. و الا تواضع در وقت ضعف فضیلتی نیست. هر حیوانی هر چند عظیم الجسه و یا درنده در وقت ضعف بی آزار است و قدرتش را برخ نمی کشد. چون قدرتی ندارد.
مؤمن چه در وقت ضعف و چه قوت، چه بیماری و چه سلامت، چه فقر و چه ثروت، چه عزت و چه ذلت، چه رفاه و چه رنج همه خواسته هایش را چه کوچک چه بزرگ چه خواستهایی که خودش و یا دیگران می توانند آنها را برآورده کنند چه نمی توانند، خلاصه در همه حالات اهل دعا است! مدام در حال خواستن است.
حق دعا، استمرار دعا و اصرار بر دعاست! فهمیدن این حقیقت است که من بنده ام و او مولاست! من جاهلم و او عالم است! من ضعیفم و او تواناست! من فقیرم و او غنی است. من لئیمم و او کریم است من ذلیلم و او عزیز است. من مخلوقم و او خالق است. من مرزوقم و او رازق است. من بدکارم و او نیکوکار است. فهمیدن حقیقت عبودیت در وقت ضعف و نیاز، ثمره رشد عقل نیست ثمره شرائط است و با عوض شدن شرائط حس عبودیت نیز می رود.
آنها که فقط وقت نیاز دعا می کنند و اظهار و احساس کوچکی می کنند، اینها متکبر هستند. وقتی نیازشان برطرف شد احساس و اظهار بزرگی می کنند. همین که دیگر احساس نیاز به خداوند نمی کنند و در نتیجه دیگر دعا نمی کنند و خواسته هایشان را با او در میان نمی گذارند یعنی احساس بی نیازی از او می کنند و این یعنی احساس بزرگی. احساس استغناء. خداوند می فرماید: انسانها وقتی غنی می شوند احساس استغناء می کنند. انسان وقتی احساس استغناء کرد خود را ملزم نمی بیند از دستورات خداوند تبعیت کند. در نتیجه طغیان می کند. معصیت می کند. (علق: 6 و 7)
کسی که اهل دعاست معصیت نمی کند چون همیشه احساس می کند توانی ندارد. جز توانی که خداوند به او می دهد. بسم الله گفتن در آغاز هر کار کوچک و بزرگی یعنی از خداوند می خواهد که در انجام آن کار موفق شود. شما از الان تصمیم بگیر به همین یک توصیه گوش کنی بعد ببین آیا باز هم غفلت تو را می گیرد؟! باز هم معصیتی اتفاق می افتد؟!
الدعا مخّ العبادة همه حرکات و اذکار و رفتارهای عبادی، خواستن مستمر از خداوند است!
استجابت دعا یعنی توفیق دعای بیشتر. استجابت دعا یعنی احساس این که کسی دعا را می شنود. خدای بزرگ می شنود! وای چه توفیق بزرگی! خداوند دارد می شنود! می فهمی یعنی چه؟! حیف که از درکش عاجزیم! اگر عاجز نبودیم برای استجابت دعا دنبال معنی دیکری نبودیم! دنبال این نبودیم که آیا به خواسته امان رسیدیم یا نه! کسانی که استجابت دعا را رسیدن به خواسته اشان می دانند، وقتی به خواسته اشان رسیدند دیگر دست از دعا بر می دارند. ولی اولیاء خداوند چه به خواسته اشان برسند و چه نرسند، همچنان دعا می کنند. همچنان اظهار نیاز می کنند. قبل باران، وقت باران، بعد باران، از خداوند باران می خواهند. اصلا آنها نَفَسشان خداست!
غفلت قاتل اولیاء خداوند است. غفلت یعنی عدم استجابت دعا؛ زیرا در غفلت، فرد دیگر دعا نمی کند. یعنی خدا سخنش را نمی شنود. یعنی خدا با او مأنوس نیست! یعنی خدا با او قهر است! و این آنقدر مصیبت بزرگی است و آنقدر موجب دلتنگی است که ولیّ خدا را می کشد. (طبق حدیث)!
الان روز دوم سال جدید است. بیاییم در این آغاز سال از خداوند بخواهیم ما را اهل دعا قرار دهد. چقدر بدبختی است که خداوند این چنین آغوش گشوده است و انسان گرمای آغوش بیچارگانی مثل خودش را ترجیح می دهد!!
دعا تنها موضوعی است که من دوست دارم درباره اش زیاد بگویم و بنویسم ولی اگر در خانه کس است همین مقدار بس است! البته کمتر از این مقدار هم بس بود!
- ۰ نظر
- ۰۲ فروردين ۹۵ ، ۱۸:۳۴