هشت رذیله 160 / ستمگری 27 / حقوق 26 / اعمال عبادی 7 / ذکر
| سه شنبه, ۲۵ اسفند ۱۳۹۴، ۰۲:۳۱ ب.ظ
سلام علیکم - بسم الله
بحث ما در باره ستمگری به عنوان چهارمین رذیله از هشت رذیله انسانی است که زشتی آن را همه انسانها قبول دارند. منتها بحث در مصادیق ستمگری است. دین آمده است تا انسانها را نسبت به مصادیق زشتیها و زیبائیها آشنا کند. همه اختلافات سر مصادیق است. اصلا همه کمالات و نواقص بشر سر جزئیات است. سر کلیات دعوایی نیست! همه می گویند عدالت خوب است و ظلم بد است. ولی عدالت به چیست؟ و ظلم به چیست؟ پاسخ این سؤال را دین می دهد. این نامش هدایت کردن و راهنمایی نمودن است.
«این آن است» حق بودن «آن» را همه قبول دارند ولی این که «این» همان است را نمی دانند و در آن اختلاف دارند. وقتی قبول شد که «ب» مصداق «الف» است. مرحله بعد تعیین مصداق «ب» است که «ج» مصداق آن است. مرحله بعد تعیین مصداق «ج» است که «د» مصداق آن است. و ... آنقدر مسئله پیش می رود تا به مغز همه معارف فرد دست پیدا کند.
وقتی ما از ستم به اعمال عبادی سخن می گوییم یعنی شکر خدا خیلی عمیق شده ایم! خیلی جلو آمده ایم! وقتی می گوییم ذکر یکی از اعمال عبادی است نباید به آن ستم کنیم باید حقش را بشناسیم و آن را اداء کنیم یعنی شکر خدا، خداوند ما را هدایت زیادی نموده است که داریم از ستم به ذکر صلوات و یا الحمد لله سخن می گوییم! الهی شکر. الحمد لله رب العالمین!
اصلا ذکر ها پاس داشت همین هدایتهاست! تشکر همین راهنمایی شدنهاست! ذکر و ورد را همه ملتها در مراسم مذهبی خود دارند ولی آنچه در مکتب شیعه به عنوان ذکر وجود دارد از چشمه زلال وحی رسیده است و دست ساز نیست! ذکرهای دست ساز بوی نخوت سازنده آن را می دهد. بوی خودستایی می دهد نه خداستایی. حال کرده است این طوری با خدا ارتباط برقرار کند نه آنطور که خداوند فرموده است!
دیده اید بعضی ها را که آنطور خودشان می پسندند با دیگران می خواهند ارتباط گیری کنند هر چند دیگران از آن نوع ارتباط خوششان نیاید. اینها در اتباط گیری موفق نیستند زیرا قواعد مسلم پذیرفته شده اجتماعی را در ارتباطات خود رعایت نمی کنند.
ارتباط با خداوند هم همینطور است. یکی از راه های ارتباط هم ذکر است. ذکر را باید از معصوم علیه السلام دریافت نمود تا حتما بشود با آن ارتباط گرفت. ذکر مأثور (ذکر رسیده از معصوم) مثل شماره تلفن است. عددی کم و زیاد شود ارتباط باطرف مقابل برقرار نمی شود.
هم محتوای ذکر و هم عدد خاص و هم اگر شرائط دیگری دارد باید دقیق رعایت شود تا ارتباط برقرار شود. اینها نیاز به علم دارد. اینها علم ضروری است که باید تحقیق نمود و بعد یاد داد و یاد گرفت و بعد هم پایبندشان شد!
مثلا ذکر تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها هم عدد خاص دارد و هم ترتیب خاص و هم زمان خاص. اینها باید رعایت شود. مثلا بعد از نماز نباید کاری غیر از شروع این ذکر نمود حتی این تلاوت آیه شریفه ان الله و ملائکته که رسم است و بعد ذکر سه صلوات آن هم بلافاصله بعد از نماز، سندی ندارد. نه تلاوتش و نه سه تا صلواتش و نه این که بلافاصله بعد از نماز باشد. چیزی که سند دارد این است که بعد از نماز صبح و مغرب مستحب است این آیه خوانده شود و بعد گفته شود: اللهم صل علی محمد و ذریته.
الان نمی خواهیم وارد جزئیات اذکار بشویم قصد ما ایجاد این حساسیت است که باید بدرستی ذکرها را شناخت و آنها را بدرستی انجام داد.
انسان در رابطه با همه زمانهایی که نه فکرش متمرکز موضوعی بوده است و نه زبانش مشغول صحبت مفیدی بوده است باید روز قیامت پاسخ گو باشد. به او گفته می شود وقتی زبانت و ذهنت آزاد بوده است چرا مشغول ذکر نبودی؟ چرا از آن لحطه از عمرت استفاده نکردی؟ در حدیث امده است لبهای شیعیان از زیادی ذکری که می گویند خشکیده است.
دائم الذکر بودن یکی دیگر از حقوق ذگر است که باید اداء شود. ذکر، بردن نام معبود است. کدام عاشق است که دوست نداشته باشد مدام نام معشوقش را بر زبان بیاورد و آن را به خوبی ستایش کند؟!
توسل به ذکر برای حل مشکلات یکی دیگر از حقوق ذکر است. درست نیست مسلمان هنگام برخورد با مشکلات از ذکر غافل شود و در پی راههای دیگر حل مشکل باشد. خب البته آن راه ها باید بهشان پرداخت ولی همراه با ذکر. در غیر این صورت چه فرق بین مؤمن و کافر؟ فرق که نمی تواند فقط یک سری گذاره های کلی و فکری باشد بدون این که این اعتقادات خودش را در رفتار فرد منعکس کند!!
مثلا در وقت هجوم هوس بهترین ذکر «لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم اللهم صل علی محمد و آل محمد» است. آنقدر این ذکر تکرار شود تا هوس برود. البته باز می آید دوباره باید با تیر این ذکر به قلب شیاطین زد تا دست از سر انسان بردارند!
پس پرهیز از اقدام خودسرانه در اختراع ذکر و یا تعیین عددهای خاص بدون سند و نیز التزام به دائم الذکر بودن و نیز استمداد از ذکر در کنار دیگر راه های حل مشکل سه حق عمده ذکر است که ان شاء الله این توفیق را یبایم تا بتوانیم بدرستی یاد خداوند کنیم و به آرامشی که خداوند وعده اش را داده است برسیم!
«این آن است» حق بودن «آن» را همه قبول دارند ولی این که «این» همان است را نمی دانند و در آن اختلاف دارند. وقتی قبول شد که «ب» مصداق «الف» است. مرحله بعد تعیین مصداق «ب» است که «ج» مصداق آن است. مرحله بعد تعیین مصداق «ج» است که «د» مصداق آن است. و ... آنقدر مسئله پیش می رود تا به مغز همه معارف فرد دست پیدا کند.
وقتی ما از ستم به اعمال عبادی سخن می گوییم یعنی شکر خدا خیلی عمیق شده ایم! خیلی جلو آمده ایم! وقتی می گوییم ذکر یکی از اعمال عبادی است نباید به آن ستم کنیم باید حقش را بشناسیم و آن را اداء کنیم یعنی شکر خدا، خداوند ما را هدایت زیادی نموده است که داریم از ستم به ذکر صلوات و یا الحمد لله سخن می گوییم! الهی شکر. الحمد لله رب العالمین!
اصلا ذکر ها پاس داشت همین هدایتهاست! تشکر همین راهنمایی شدنهاست! ذکر و ورد را همه ملتها در مراسم مذهبی خود دارند ولی آنچه در مکتب شیعه به عنوان ذکر وجود دارد از چشمه زلال وحی رسیده است و دست ساز نیست! ذکرهای دست ساز بوی نخوت سازنده آن را می دهد. بوی خودستایی می دهد نه خداستایی. حال کرده است این طوری با خدا ارتباط برقرار کند نه آنطور که خداوند فرموده است!
دیده اید بعضی ها را که آنطور خودشان می پسندند با دیگران می خواهند ارتباط گیری کنند هر چند دیگران از آن نوع ارتباط خوششان نیاید. اینها در اتباط گیری موفق نیستند زیرا قواعد مسلم پذیرفته شده اجتماعی را در ارتباطات خود رعایت نمی کنند.
ارتباط با خداوند هم همینطور است. یکی از راه های ارتباط هم ذکر است. ذکر را باید از معصوم علیه السلام دریافت نمود تا حتما بشود با آن ارتباط گرفت. ذکر مأثور (ذکر رسیده از معصوم) مثل شماره تلفن است. عددی کم و زیاد شود ارتباط باطرف مقابل برقرار نمی شود.
هم محتوای ذکر و هم عدد خاص و هم اگر شرائط دیگری دارد باید دقیق رعایت شود تا ارتباط برقرار شود. اینها نیاز به علم دارد. اینها علم ضروری است که باید تحقیق نمود و بعد یاد داد و یاد گرفت و بعد هم پایبندشان شد!
مثلا ذکر تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها هم عدد خاص دارد و هم ترتیب خاص و هم زمان خاص. اینها باید رعایت شود. مثلا بعد از نماز نباید کاری غیر از شروع این ذکر نمود حتی این تلاوت آیه شریفه ان الله و ملائکته که رسم است و بعد ذکر سه صلوات آن هم بلافاصله بعد از نماز، سندی ندارد. نه تلاوتش و نه سه تا صلواتش و نه این که بلافاصله بعد از نماز باشد. چیزی که سند دارد این است که بعد از نماز صبح و مغرب مستحب است این آیه خوانده شود و بعد گفته شود: اللهم صل علی محمد و ذریته.
الان نمی خواهیم وارد جزئیات اذکار بشویم قصد ما ایجاد این حساسیت است که باید بدرستی ذکرها را شناخت و آنها را بدرستی انجام داد.
انسان در رابطه با همه زمانهایی که نه فکرش متمرکز موضوعی بوده است و نه زبانش مشغول صحبت مفیدی بوده است باید روز قیامت پاسخ گو باشد. به او گفته می شود وقتی زبانت و ذهنت آزاد بوده است چرا مشغول ذکر نبودی؟ چرا از آن لحطه از عمرت استفاده نکردی؟ در حدیث امده است لبهای شیعیان از زیادی ذکری که می گویند خشکیده است.
دائم الذکر بودن یکی دیگر از حقوق ذگر است که باید اداء شود. ذکر، بردن نام معبود است. کدام عاشق است که دوست نداشته باشد مدام نام معشوقش را بر زبان بیاورد و آن را به خوبی ستایش کند؟!
توسل به ذکر برای حل مشکلات یکی دیگر از حقوق ذکر است. درست نیست مسلمان هنگام برخورد با مشکلات از ذکر غافل شود و در پی راههای دیگر حل مشکل باشد. خب البته آن راه ها باید بهشان پرداخت ولی همراه با ذکر. در غیر این صورت چه فرق بین مؤمن و کافر؟ فرق که نمی تواند فقط یک سری گذاره های کلی و فکری باشد بدون این که این اعتقادات خودش را در رفتار فرد منعکس کند!!
مثلا در وقت هجوم هوس بهترین ذکر «لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم اللهم صل علی محمد و آل محمد» است. آنقدر این ذکر تکرار شود تا هوس برود. البته باز می آید دوباره باید با تیر این ذکر به قلب شیاطین زد تا دست از سر انسان بردارند!
پس پرهیز از اقدام خودسرانه در اختراع ذکر و یا تعیین عددهای خاص بدون سند و نیز التزام به دائم الذکر بودن و نیز استمداد از ذکر در کنار دیگر راه های حل مشکل سه حق عمده ذکر است که ان شاء الله این توفیق را یبایم تا بتوانیم بدرستی یاد خداوند کنیم و به آرامشی که خداوند وعده اش را داده است برسیم!
- ۰ نظر
- ۲۵ اسفند ۹۴ ، ۱۴:۳۱