پاورقی - شعبان، ماه عاشورائیان

سلام علیکم - بسم الله

---

حلول ماه شعبان المعظم را تبریک عرض می کنم.
هر ماه لقبی دارد. محرم الحرام، صفر المظفر ... رجب المرجَّب، شعبان المعظم، رمضان المبارک ...
در میان ماه های قمری تنها شعبان است که به «بزرگ شده» «تعظیم گشته» نامیده شده است.
نیمه این ماه ارزش شب قدر را دارد. حتی قسمت نخست مراسم قدر و تقدیر، در این شب صورت می پذیرد و مابقی آن در سه شب معروف ماه رمضان!
در ماه شعبان، شعبه های خیر بروی انسانها گشوده می شود. انسانها که غالبا بخاطر گناهانشان، توفیق کمتری برای انجام کارهای خیر دارند، با آمرزشی که در ماه رجب پیدا نموده اند، توفیقاتشان در ماه شعبان زیاد می شود.
با پاکی ماه رجب، و آزینی که از کارهای خیر در ماه شعبان نصیب بندگان می شود، آنها آماده رفتن به میهمانی خداوند در ماه رمضان می شوند.
ارزشمندی این ماه سبب شده است تا ولادت عاشورائیان در این ماه باشد. سرور شهیدان، ابا عتد الله الحسین علیه السلام؛ سرور اصحاب امام، قمر بنی هاشم علیه السلام؛ طلایه دارد اسیران آل الله، امام سجاد علیه السلام و در آخر ثار الله و منتقم  خون امام، آن که قائم است و منتظر قیام برای تسویه حساب با همه آنها که در مقابل تکر حسینی ایستادند و یا آن را یاری نکردند.
امروز، چهارم شعبان، روز ولادت حضرت عباس علیه السلام است!
سقایی حضرت، نکته عمیقی در خود نهفته دارد. اطاعت بی چون و چرای ایشان از مولای خود برای آوردن آب برای بچه ها آن هم آوردن آب از جایی که چهار هزار تیرانداز از آنها محافظت می کنند در همین مشک نهفته است. اطاعت از امام و شفقت بر کودکان. اطاعت از بزرگترین خورشید هستی، و مهربانی بر ستارگان کوچک بنی هاشم!
آن اطاعت و این شفقت، از عباس، قمر می سازد. نور را از خورشید می گیرد و بر ستمدیدگان می تابد. او می شود قمر بنی هاشم!
وقتی دست راستش را می زنند، مشک را به دست چپش می دهد و رجز می خواند که: انی احامی ابدا عن دینی. دین عباس مشک اوست که باید از آن حمایت و مواظبت کند. مشک همان اطاعت و شفقت است. دو عنصری که چون نبود حسین و بهترینهای آن دوران و همه دوران، به مسلخ رفتند و هنوز هم به مسلخ می روند.
آن اطاعت و آن شفقت، عباس را دربان حسین تا روز قیامت نمود. هر کس می خواهد به زیارت مولای کل مشرف شود باید از عباس اجازه بگیرد. خدمت ایشان ابتداء برسد.
یادش بیاید که زیارت بی معرفت تنها سفری تفریحی است.
یادش بیاید که زیارت تجدید عهد است با امام. تجدید عهد بدون آن که بداند مفاد عهدنامه چیست، بیشتر به سخریه می ماند.
هر امامی عهدی دارد. تعهدی با خداوند نموده است که کاری انجام دهد و رکنی از دین را برافراشته سازد. و زائر هر امامی نیز همان عهد را با امام مزور می بندد که در حد توانش راه امام را ادامه دهد.
امام حسین علیه السلام، کارش این بود که اگر وقتی رسید که دین جز با کشتن تو زنده نشد، جانت فدای دین! پس دین اسلام مهمتر از جان حسین است. آنها که دین را در تمام عرصه ها زنده می سازند، کمک به خون حسین می کنند که هدر نرود.
آنها که از ریخته شدن خون حسین غمزده اند، خب کاری کنند تا این خون هدر نرود.
شما خواننده عزیز تلاشی بکنید! هم در تقوای و اخلاق خود و هم در تبلیغ دین در محیط خانواده و اقوام و همسایگان و دوستان و هم در فضای مجازی!
این بهترین کار خیر در این ماه شعبان است که شعبه های خبر بروی انسان گشوده شده است!