هشت رذیله 140 / ستمگری 7 / حقوق 6 / حق نفس 4 / اعضای بدن 3 / گوش

سلام علیکم - بسم الله

---

بحث در رابطه با ستمگری بود و تجاوز به حقوق و این که باید حقوق را شناخت.

در میان حقی که اعضای بدن بر گردن ما دارن از حق زبان و چشم گفتیم و حال نوبت به گوش رسیده است.

گوش در کنار چشم دو دریچه بسوی قلب هستند و گوش در این میان دربی گشاده تر است زیرا بسیاری از مفاهیم خیر یا شر را تنها از راه گوش می توان به قلب رساند.

بعضی ها گوش دارند ولی با آن نمی شنوند. لهم آذان لا یسمعون بها برایشان گوشهایی است ولی با آن نمی شنوند. انگاری کر هستند. (اعراف: 179؛ 195؛ حج: 46)

حرف حق به گوششان سنگین است! لجبازند. آنها هم رذیله لجبازی را دارند و هم ستمگری را چرا که باید از نعمت گوش برای شنیدن حرف حق استفاده کنند ولی این کار را نمی کنن!

از گوش برای شنیدن حرفهای دروغ، بدگویی دیگران، تمسخر دیگران، بافته هایی به اسم دین، موسیقی های مخدِّر و دیگر سخنان یاوه استفاده می کنند.

وقتی گوش به سخنان باطل عادت کند، از شنیدن سخنان حق احساس ناخوشایندی می کند. حق برایش تلخ می شود زیرا باطل را شیرین یافته است. نمی شود هم باطل را  شیرین احساس کند و هم حق را دلپذیر! بالاخره یکی از ایندو باید تلخ و سنگین و ناباور جلوه کند. چون با آمدن یکی دیگری می رود.

حق همیشه ساده و فهمش آسان است و این باطل است که برای اثبات خود باید تلاش کند و آسمان ریسمان کند تا خودش را درست و صحیح نشان دهد. ولی گوش وقتی تحت فرمان نفس اماره قرار گیرد و در ادامه شیطان نیز به میدان بیاید و مدام باطل را بر او بخواند، آن وقت است که فهم باطل ساده می شود و فهم جق پیچ پیدا می کند!

تطهیر قلب از گناه و پذیرفته شدن توبه سبب می شود تا گوش به وضعیت اولیه خود برگردد و حق را براحتی بپذیرد و از شنیدن باطل مضطرب شود و آن را ناخوشایند ببیند!