پاسخ / عمل صالح و عُجب

سؤال 178:
سلام
حالا این جان به خاطر این قصور نسبت به عبودیت و بزرگی گناهی که مرتکب شده است، در دعا ها و مناجات و سر نماز حال گریه دارد..... آیا این حالت درستی هست؟؟؟ به خاطر همین گریه ها تو چشم دیگران آدم مثبت و خوبی جلوه داده میشود که احتمال دارد موجب غرور و تکبر شود، شما چه راهکاری پیشنهاد مبفرمایید.؟
پاسخ:
سلام علیکم
همه کارهای خوب و صالحی که انجام می گیرد در معرض خطر عُجب است. و این «در معرض خطر بودن» مانع صالح بودن این اعمال نیست! انسان در حین انجام عمل صالح و نیز بعد از آن خصوصا اعمال عبادی توجه به این حقیقت مدام داشته باشد که همه توان جسمی و رغبت روحی برای این عمل صالح را خداوند داده است. این عین ناشکری است که عملی که همه اش از لطف خداوند سرچشمه گرفته است به نفس نسبت داده است و گفته شود: «من این کار را کردم»!!
گریه بر گناه وقتی مورد قبولی خداوند قرار می گیرد که سبب فراموشی گناه و احساس بدی که نسبت به زشتی گناه در فرد بوجود آمده است از بین نرود. حتی کم نشود. حتی باید بیشتر شود. هرچه مسیر رشد را فرد بیشتر طی کند از ظلمتها بیشتر بیرون می آید و نور بیشتری بر گذشته اش تابانده می شود و لذا فرد گذشته های دورتر خود را هم می بیند و بر گناهان گذشته اش می گیرد. و الا اگر فردی تنها بر گناه دیروزش بگرید و همین که این گناه چند روزش از آن گذشت دیگر حسی نسبت به آن نداشته باشد نمی شود نا این را توبه گذاشت زیرا به مرور همین مقدار اشک نیز از بین می رود.