هشت رذیله 14 / ناسپاسی 11 / ایام الله 3 / عید غدیر 1
| سه شنبه, ۱۵ مهر ۱۳۹۳، ۰۱:۰۶ ق.ظ
سلام علیکم - بسم الله
پیشاپش بزرگترین عید، و مظلومترین عید، عید سعید غدیر را تبریک عرض می کنم!
بخاطر مناسباتهای ماه ذی الحجه، مباحث مربوط به «شکرگزاری زمانهای مقدس» را جلو انداختیم!
در زمانهای مقدس، یک شکر بزرگ اتفاق افتاده است آن هم توسط اولیاء بزرگ خداوند!
زمانهای مقدس به می آموزاند که چگونه روحیه شکرگزاری را در خود تقویت کنیم!
در عید قربان، حضرت ابراهیم شکرگزار عنوان خلیل اللهی خود شد و برای این عنوان هزینه نمود و از محبوترین کسش گذشت و مصمم شد تا «دون الله» را فدای «الله» کند. هر عاشقی برای اثبات عشق به معشوق، پشت به هرچه غیر او می کند و حتی والدین و دیگر دوستانش را هم فدای معشوق خود می نماید و به این وسیله شکر احساس عشقی خود را می کند و اظهار می دارد: «من آنقدر مشعوف از این حسم و برای آن ارزش قائلم که حاضرم بپای این احساس، از همه تعلقاتم بگذرم!»
در عید سعید غدیر، پیامبر بزرگترین تصمیم زندگی پربرکتش را گرفت و بزرگترین اطاعت را نسبت به فرمان «یا ایها الرسول! بلغ ما انزل الیک (مائده: 67)» گرفت. و این شکر «نعمت رسالت» بود. شکر نعمت «رسول و پیک بودن»، «مأمور بودن»، «عبد بودن».
می دانیم که پیامبر به شدت نگران برخورد منافقین امتش با مسئله اعلان خلافت امام علی علیه السلام بود. او می دانست منافقین تمام سعی خود را خواهند نمود که نگذارند، این خلافت مقدس، پا بگیرد.
آنها بعد از حادثه غدیر اقدام به اجرای نقشه شومشان برای کشتن پیامبر نمودند که البته ناکام ماندند. البته بعد از آن با کمک دو نفر از همسران پیامبر به ایشان زهر خوراندند و حضرت را از پای درآورند.
بعد از شهادت پیامبر شاید هنوز یک ماه هم نگذشته بود که نقشه قتل امام علی علیه السلام را کشیدند که ناکام ماندند. ولی مقام حضرت را در حد یک قاضی تنزل دادند. و بعد هم همین منصب را هم از ایشان و فرزندان معصوم ایشان دریغ داشتند و آنها را فقط انسانهای خوب، معرفی کردند. انسانهای خوبی که علم زیادی داشتند ولی حقی نه در حکومت داشتند و نه در هدایت مردم و ستمگران و جاهلان جای آنها را در حکومت و هدایت خلق گرفتند. اینها غصه های عظیمی را بر قبل آخرین پیامبر بار می کرد. غصه هایی که با اندوه هیچ پیامبری قابل مقایسه نبود. و وضعیت اسلام را در این زمان هم که می بینید چگونه است!!!
همه اینها را پیامبر می دانست ولی اطاعت نمود! زیرا که او بزرگترین افتخارش، عبد بودن و رسول بودن بود. (اشهد ان محمدا عبده و رسوله) و عبد و رسول کارش، انجام دادن همان کاری است که از او خواسته شده است!
همچنین عید سعید غدیر یاد آورد نعمت بزرگ تشیع است. این نعمت از میان دستان رهزنان بسیاری عبور کرده است و در قلب من و شما جای گرفته است و می دانیم که تشیع در این دنیای پر از سایه و سیاهی، تنها نوری است که راه آسمان را نشان می دهد. و تنها روزنی است برای رهای از تاریکیها بسوی نور (یخرجهم من الظلمات الی التور) وجود دارد.
تشکر از نعمت تشیع، به این است که اولا بزرگترین افتخارمان به این نعمت باشد. زیرا اتمام و نظقه کمال و فلسفه همه نعمتهای دیگر، همین نعمت ولایت است (اتممت علیکم نعمتی. مائده: 3). و نشان این افتخار این است که ناملایمات زندگی، در ما سوء ظن به خداوند ایجاد نکند. اگر خداوند در حق ما مهربان نبود، ما را مفتخر به این افتخار بزرگ نمی کرد!
و ثانیا این نعمت را باید به دیگران هم عرضه نمود. نعمتها، مسؤولیت آور هستند. نعمت های معنوی مثل نعمت های مادی است. خداوند به عده ای نعمتهای مادی را بیتشر داده است و به عده ای کمتر، و بعد از آنها که نعمتی بیشتر دارند خواسته است که به آنها که کمتر دارند ببخشند.
نعمتهای معنوی نیز این چنین است. برای ثبات در تشیع و باقی ماندن این نعمت تا دم مرگ و نیز رشد دادن آن و مملو شدن ذهن و قلب و رفتار از ولایت، باید تلاش نمود تا دیگر انسانها را با این نعمت آشنا شوند تا شاید آنها نیز راغب به تشیع گردند.
برای تکریم نعمت تشیع و پاس داشت عید سعید غدیر، ان شاء الله مباحث وبلاگ را در این روزها اختصاص به مسئله غدیر خواهیم داد.
بخاطر مناسباتهای ماه ذی الحجه، مباحث مربوط به «شکرگزاری زمانهای مقدس» را جلو انداختیم!
در زمانهای مقدس، یک شکر بزرگ اتفاق افتاده است آن هم توسط اولیاء بزرگ خداوند!
زمانهای مقدس به می آموزاند که چگونه روحیه شکرگزاری را در خود تقویت کنیم!
در عید قربان، حضرت ابراهیم شکرگزار عنوان خلیل اللهی خود شد و برای این عنوان هزینه نمود و از محبوترین کسش گذشت و مصمم شد تا «دون الله» را فدای «الله» کند. هر عاشقی برای اثبات عشق به معشوق، پشت به هرچه غیر او می کند و حتی والدین و دیگر دوستانش را هم فدای معشوق خود می نماید و به این وسیله شکر احساس عشقی خود را می کند و اظهار می دارد: «من آنقدر مشعوف از این حسم و برای آن ارزش قائلم که حاضرم بپای این احساس، از همه تعلقاتم بگذرم!»
در عید سعید غدیر، پیامبر بزرگترین تصمیم زندگی پربرکتش را گرفت و بزرگترین اطاعت را نسبت به فرمان «یا ایها الرسول! بلغ ما انزل الیک (مائده: 67)» گرفت. و این شکر «نعمت رسالت» بود. شکر نعمت «رسول و پیک بودن»، «مأمور بودن»، «عبد بودن».
می دانیم که پیامبر به شدت نگران برخورد منافقین امتش با مسئله اعلان خلافت امام علی علیه السلام بود. او می دانست منافقین تمام سعی خود را خواهند نمود که نگذارند، این خلافت مقدس، پا بگیرد.
آنها بعد از حادثه غدیر اقدام به اجرای نقشه شومشان برای کشتن پیامبر نمودند که البته ناکام ماندند. البته بعد از آن با کمک دو نفر از همسران پیامبر به ایشان زهر خوراندند و حضرت را از پای درآورند.
بعد از شهادت پیامبر شاید هنوز یک ماه هم نگذشته بود که نقشه قتل امام علی علیه السلام را کشیدند که ناکام ماندند. ولی مقام حضرت را در حد یک قاضی تنزل دادند. و بعد هم همین منصب را هم از ایشان و فرزندان معصوم ایشان دریغ داشتند و آنها را فقط انسانهای خوب، معرفی کردند. انسانهای خوبی که علم زیادی داشتند ولی حقی نه در حکومت داشتند و نه در هدایت مردم و ستمگران و جاهلان جای آنها را در حکومت و هدایت خلق گرفتند. اینها غصه های عظیمی را بر قبل آخرین پیامبر بار می کرد. غصه هایی که با اندوه هیچ پیامبری قابل مقایسه نبود. و وضعیت اسلام را در این زمان هم که می بینید چگونه است!!!
همه اینها را پیامبر می دانست ولی اطاعت نمود! زیرا که او بزرگترین افتخارش، عبد بودن و رسول بودن بود. (اشهد ان محمدا عبده و رسوله) و عبد و رسول کارش، انجام دادن همان کاری است که از او خواسته شده است!
همچنین عید سعید غدیر یاد آورد نعمت بزرگ تشیع است. این نعمت از میان دستان رهزنان بسیاری عبور کرده است و در قلب من و شما جای گرفته است و می دانیم که تشیع در این دنیای پر از سایه و سیاهی، تنها نوری است که راه آسمان را نشان می دهد. و تنها روزنی است برای رهای از تاریکیها بسوی نور (یخرجهم من الظلمات الی التور) وجود دارد.
تشکر از نعمت تشیع، به این است که اولا بزرگترین افتخارمان به این نعمت باشد. زیرا اتمام و نظقه کمال و فلسفه همه نعمتهای دیگر، همین نعمت ولایت است (اتممت علیکم نعمتی. مائده: 3). و نشان این افتخار این است که ناملایمات زندگی، در ما سوء ظن به خداوند ایجاد نکند. اگر خداوند در حق ما مهربان نبود، ما را مفتخر به این افتخار بزرگ نمی کرد!
و ثانیا این نعمت را باید به دیگران هم عرضه نمود. نعمتها، مسؤولیت آور هستند. نعمت های معنوی مثل نعمت های مادی است. خداوند به عده ای نعمتهای مادی را بیتشر داده است و به عده ای کمتر، و بعد از آنها که نعمتی بیشتر دارند خواسته است که به آنها که کمتر دارند ببخشند.
نعمتهای معنوی نیز این چنین است. برای ثبات در تشیع و باقی ماندن این نعمت تا دم مرگ و نیز رشد دادن آن و مملو شدن ذهن و قلب و رفتار از ولایت، باید تلاش نمود تا دیگر انسانها را با این نعمت آشنا شوند تا شاید آنها نیز راغب به تشیع گردند.
برای تکریم نعمت تشیع و پاس داشت عید سعید غدیر، ان شاء الله مباحث وبلاگ را در این روزها اختصاص به مسئله غدیر خواهیم داد.
- ۱ نظر
- ۱۵ مهر ۹۳ ، ۰۱:۰۶