هشت رذیله 32 / شتابزدگی 4 / تکنولژی و شتابزدگی
| چهارشنبه, ۱۹ آذر ۱۳۹۳، ۱۱:۱۵ ب.ظ
سلام علیکم - بسم الله
شتابزدگی به عنوان دومین رذیله انسان، یا در سرعت در قضاوت است و یا سرعت در رفتار.
انسانهای عجول، در شروع کارهای نیک و نیز در انجام آن و همچنین در انتظار برای دیدن نتیجه به زمان اعتقادی ندارند. همچنین نقطه مقابل آنها انسانها کند و سست و تنبل. آنها هم به زمان اعتقادی ندارند. فکر می کنند می توانند زمان را در تسخیر خود داشته باشند و حال آن که بشر هرچه را در تسخیر داشته باشد نمی تواند زمان را در اختیار بگیرد.
«شدن» و «تغییر» نیازمند به زمان خاص خود است. تقدیر یعنی اختصاص زمان مناسب به هر تغییری و جهان همه در ید با کفایت خداوند مقدِّر است!
امام علی علیه السلام در نامه به فرزند خود، در توصیف خود به عنوان پدر و کسی بیشتر عمر خود را سپری نموده است می فرماید: معترف بالزمان. گذر عمر مهمترین درسی که به انسان می دهد این است که باید به زمان ایمان آورد. و این فارق اصلی بین جلفی جوان و وقار پیر است!
شما همین تکنولوژی را ملاحظه کنید. به همه چیز سرعت داده است! از رشد گیاه گرفته تا حمل و نقل و مخابرات و ... و حتی پخت و پز!
این همه سرعت چه کرده است؟
آیا سبب شده است که انسانهای بیشتری سیر شوند؟
آیا سبب گشته است انسان وقت بیشتری را با خانواده خود و یا برای مطالعه بگذراند؟
ایا سبب گشته است تا انسانها کمتر بیمار شوند؟
آیا باعث شده است تا گناه و ستم کمتر شود؟
ایا موجب شده است تا شایسته سالاری در نصب و عزلهای سیاسی رائج شود؟ و خوبان و بدان این چنین نتیجه کار خوب خود را ببینند؟
آیا باعث شده است تا انسانها در امنیتی بهتری زندگی کنند؟
آیا روابط بین انسانها بهبود یافته است؟
آیا با این گستردگی اطلاعات، مردم کمتر حرف دروغ و بی اساس می شنوند؟
ایا در کل انسانها به آرامشی بهتر از قبل رسیده اند؟
می دانیم که پاسخ همه این سؤالها منفی است! منفی است و همراه با تأسف!
تکنولوژی فقط انسان را شتاب زده نموده است و در نتیجه از رشد معنوی و نیز مادی باز داشته است.
و در این میان دینی که انسان را سفارش به آرامش و تفکر و طمأنینه و صبر و حلم و استقامت و انتظار می کند به سخریه گرفته می شود. و خداوند مورد انتقاد قرار می گیرد که چرا در نشان دادن آثار اعمال شتاب نمی کند؟!! اسنان بجای این که از خداوند بردباری بیاموزد می خواهد خداوند را نیز مثل خود شتابزده ببیند. و وقتی خداوند زیر بار این همه اصرارهای بی مورد نمی رود، دروغگویش می پندارند. لاف زنش می انگارند. می گویند: خدا وعده سرخرمن می دهد. یا می گویند: خداوند توانایی عمل به وعده هایش را ندارد! یا می گویند: خوب بودن چیزی جز خسران نیست باید تا می توان از زندگی لذت برد که برای این جهان پسی نیست.
آیا انسانها ندیده اند که چه بسیار ستمگران که با ذلت از این دنیا رفتند و چه بسیار ستمدیدگان که وارث امکانات همان ظالمین شدند هرچند خود اینان نیز راه همانها را رفتند و ستمگر شدند!
این سخن آخری روزنی دیگر برای نگاه به بحث شتابزدگی است که ان شاء الله در جلسه بعد توضیح خواهم داد!
انسانهای عجول، در شروع کارهای نیک و نیز در انجام آن و همچنین در انتظار برای دیدن نتیجه به زمان اعتقادی ندارند. همچنین نقطه مقابل آنها انسانها کند و سست و تنبل. آنها هم به زمان اعتقادی ندارند. فکر می کنند می توانند زمان را در تسخیر خود داشته باشند و حال آن که بشر هرچه را در تسخیر داشته باشد نمی تواند زمان را در اختیار بگیرد.
«شدن» و «تغییر» نیازمند به زمان خاص خود است. تقدیر یعنی اختصاص زمان مناسب به هر تغییری و جهان همه در ید با کفایت خداوند مقدِّر است!
امام علی علیه السلام در نامه به فرزند خود، در توصیف خود به عنوان پدر و کسی بیشتر عمر خود را سپری نموده است می فرماید: معترف بالزمان. گذر عمر مهمترین درسی که به انسان می دهد این است که باید به زمان ایمان آورد. و این فارق اصلی بین جلفی جوان و وقار پیر است!
شما همین تکنولوژی را ملاحظه کنید. به همه چیز سرعت داده است! از رشد گیاه گرفته تا حمل و نقل و مخابرات و ... و حتی پخت و پز!
این همه سرعت چه کرده است؟
آیا سبب شده است که انسانهای بیشتری سیر شوند؟
آیا سبب گشته است انسان وقت بیشتری را با خانواده خود و یا برای مطالعه بگذراند؟
ایا سبب گشته است تا انسانها کمتر بیمار شوند؟
آیا باعث شده است تا گناه و ستم کمتر شود؟
ایا موجب شده است تا شایسته سالاری در نصب و عزلهای سیاسی رائج شود؟ و خوبان و بدان این چنین نتیجه کار خوب خود را ببینند؟
آیا باعث شده است تا انسانها در امنیتی بهتری زندگی کنند؟
آیا روابط بین انسانها بهبود یافته است؟
آیا با این گستردگی اطلاعات، مردم کمتر حرف دروغ و بی اساس می شنوند؟
ایا در کل انسانها به آرامشی بهتر از قبل رسیده اند؟
می دانیم که پاسخ همه این سؤالها منفی است! منفی است و همراه با تأسف!
تکنولوژی فقط انسان را شتاب زده نموده است و در نتیجه از رشد معنوی و نیز مادی باز داشته است.
و در این میان دینی که انسان را سفارش به آرامش و تفکر و طمأنینه و صبر و حلم و استقامت و انتظار می کند به سخریه گرفته می شود. و خداوند مورد انتقاد قرار می گیرد که چرا در نشان دادن آثار اعمال شتاب نمی کند؟!! اسنان بجای این که از خداوند بردباری بیاموزد می خواهد خداوند را نیز مثل خود شتابزده ببیند. و وقتی خداوند زیر بار این همه اصرارهای بی مورد نمی رود، دروغگویش می پندارند. لاف زنش می انگارند. می گویند: خدا وعده سرخرمن می دهد. یا می گویند: خداوند توانایی عمل به وعده هایش را ندارد! یا می گویند: خوب بودن چیزی جز خسران نیست باید تا می توان از زندگی لذت برد که برای این جهان پسی نیست.
آیا انسانها ندیده اند که چه بسیار ستمگران که با ذلت از این دنیا رفتند و چه بسیار ستمدیدگان که وارث امکانات همان ظالمین شدند هرچند خود اینان نیز راه همانها را رفتند و ستمگر شدند!
این سخن آخری روزنی دیگر برای نگاه به بحث شتابزدگی است که ان شاء الله در جلسه بعد توضیح خواهم داد!
