هشت رذیله 7 / ناسپاسی 4 / والدین 3
سلام علیکم - بسم الله
بحث را با پاسخ به سؤال سومی که در رابطه والدین مطرح است آغاز می کنیم.
کسانی که دنبال عذر تراشی برای نداشتن روحیه سپاسگذاری از والدین هستند سومین عذر خود را این گونه به صورت سؤال و شبهه مطرح می کنند که:
مگر فرزند بیچاره با این همه گرفتاریهایی که خودش دارد چقدر باید در خدمت والدنیش باشد که به او بگویند حق آنها را اداء نموده است؟ ما هر چه توانسته ایم خدمت به والدین خود نموده ایم، باید به زندگی خودمان هم برسیم. بهتر است والدین بجای اینهمه توقع از فرزندانشان کمی هم آنها را درک کنند و اینقدر کارهایی را که در حق فرزندشان کرده اند به رخ آنها نکشند!
در پاسخ به این سؤال و یا شبهه و یا شاید کمی درددل، عرض کنم:
روحیه سپاسگذاری لوزما نیازمند وقت گذاشتن و از کار خود و خانواده خود باز ماندن نیست. روحیه سپاسگزاری به یک تماس تلفنی است. به یک سر زدن مختصر است. و قبل از اینها به باوری است در درون. باور این حقیقت که انسان عاجز است از این که بتواند تشکر بایسته ای داشته باشد از کسی که لطف را آغاز نموده است. زیرا تشکر از آغاز کننده لطف پاسخ به لطف اوست نه آغاز لطف به او.
همین احساس عجز و ناتوانی کافی است که انسان را در مقابل والدینش اهل کرنش کند. کارهایی که برای انها انجام داده است را ناچیز انگارد. خدای نکرده منتی سر آنها نگذار. منت نگذاشتن و داشتن روحیه سپاسگذاری که وقت نمی برد.
نکته دیگر این که: رسیدگی به خانواده هیچ تعارضی با رسیدگی به والدین ندارد. زیرا:
اولا: قسمتی از رسیدگی به خانواده تربیت فرزندان است. و بخش عمده تربیت، تربیت آنها نسبت به احسان به والدین است. اگر ما بتوانیم فرزندان خود را اهل احسان به والدین بار بیاوریم قسمت زیادی از زحمت آنها کم خواهد شد. و اگر این اتفاق بیافتاد زمانی زیادی را به دست می آوریم. زیرا بسیاری از وقت ما بخاطر زحمتهایی که فرزندان ما برای بوجود می آورند هدر می رود.
چگونه می توان فرزندان را اهل احسان به والدین بار آورد؟ آیا جز با عمل؟ آنها عمل ما را می بینند. آنها مراقبند ببینند ما با والدین خود چگونه رفتار می کنیم. هر طور که با والدین خود رفتار کنیم، فرزندان ما نیز با ما همانطور رفتار خواهند نمود.
ثانیا: مصداق کاملتر احسان به والدین این است که آنها را محظوظ کنیم با دیدن و بودن با نوه هایشان. نوه ها نیز پدر بزرگ و مادر بزرگ خود را بطور طبیعی دوست دارند. شاید بیشتر از والدنیشان آنها را دوست داشته باشند. چون آنها سختگیری های والدینشان را ندارند.
وقتی پارک و یا مسافرت می رویم، والدین خود را با خود همراه کنیم. جمعه ها را اختصاص به رفتن به منزل والدین بدهیم. آیا این امور وقت جدایی از رسیدگی به خانواده می برد؟
ثالثا: با احسان به والدین آنها در حق ما دعا می کنند و ثمره این دعا این است که وقت ما برکت پیدا می کند. حوادث زیادی در زندگی بجود می آید که وقت را تلف می کند و آن را بیجهت هدر می دهد. وقتی، زمان برکت می کند، یعنی این حوادث زمان بَر و وقت بُر کمتر پیش می اید. لذا رسیدگی بیشتر به والدین نه تنها وقت را نمی برد و کم نمی کند که آن را می آورد و بیشتر می کند.
بَرَّ أُمَّکَ ثُمَّ أَبَاکَ
حَقَّ الْوَالِدَیْنِ مُشْتَقٌّ مِنْ حَقِّ اللَّهِ
النَّظَرُ إِلَى الْوَالِدَیْنِ عِبَادَةٌ
بِرُّ الْوَالِدَیْنِ یَزِیدَ فِی الْأَجَلِ.
لَاتَعْصُوا الْوَالِدَیْن
أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ بِرُّ الْوَالِدَیْنِ
أَکْبَرُ الْکَبَائِرِ عُقُوقُ الْوَالِدَیْنِ
بِرُّ الوَالِدَین یُهَوِّنُ الحِسَابَ
بِرَّ الْوَالِدَیْنِ وِقَایَةً عَنِ السَّخَط
إِیَّاکُمْ وَ عُقُوقَ الْوَالِدَیْنِ
بِرُّ الْوَالِدَیْنِ مِنْ کَرَمِ الطَّبِیعَة
أَفْضَلَ الْخَیْرِ بِرُّ الْوَالِدَیْنِ
بِرُّ الْوَالِدَیْنِ أَکْبَرُ فَرِیضَةٍ
بِرُّ الوَالِدَینِ سَلَفٌ
کاش تعادل در هر زمینه ای حفظ بشه. من به عنوان یه فرزند وقتی می بینم پدرم وقتی رو که به من تعلق داره و باید با من بگذرونه به والدینش میپردازه، نظرم نسبت به خیلی چیزا عوض میشه. از جمله میزان محبت و سپاسگزاری به والدین.
(نمیدونم توقع من به عنوان یه فرزند از پدرم درسته یا نه. تمام هفته که پدرم سرکار میرن و کل وقتی که با هم میگذرونیم در حد یه شام خوردنه. یه روز آخر هفته انتظار دارم حداقل چند ساعت به من و علائقم اختصاص پیدا کنه که اونم صرف والدین پدرم میشه )
پس حق فرزند چی میشه؟
کاش همه چی با تعادل همراه باشه.
ممنونم از مطالب خوبتون.