هشت رذیله 24 / ناسپاسی 21 / نعمتهای خداوند 6
| دوشنبه, ۱۹ آبان ۱۳۹۳، ۰۸:۱۳ ب.ظ
سلام علیکم - بسم الله
جلسه قبل از شمارش نعمتهای خداوند به عنوان اولین گام برای تشکر از این نعمتها گفتیم و در این جلسه می خواهیم پیرامون گام دوم سخن گوییم: یادآوری نعمتها!
بیاد نعمتها بودن سبب می شود بیاد خداوند باشیم! بیاد خداوند بودن، بیاد خود خدا بودن نیست! زیرا نمی شود ذات باری تعالی را در ذهن تصور نمود؛ بلکه بیاد خداوند، یاد نمودن از نعمتها و انتساب آنها به خداوند است!
نعمتها ابزار بروز صفات خداوند است! پس نعمتها اسم خداوند می باشد. وقتی می گوییم: «بسم الله» یعنی از اسم خداوند کمک می گیرم! شما هر کاری را می خواهید انجام دهید بی نیاز از نعمت نیستید! پس بی نیاز از اسم خداوند نیستید!
ایمان شما وقتی تجلی می کند که نعمتها را اسم خداوند بدانید! نعمتها را ابزرای بدانید که خداوند توسط آنها سمُوّ و نُمُوّ و جلوه می کند و شناسانده می شود و مورد تذکر قرار می گیرد!
در آغاز مطالعه که بسم الله می گویید یعنی ابزاری که برای مطالعه در اختیار دارید، این خداوند است که آنها را در اختیار شما گذاشته است.
فرق ایمان و کفر همین است! کافر منکر این حقیقت است و مؤمن این حقیقت را تصدیق می کند! با «بسم الله»ی که می گوید، آن را تصدیق می کند.
در حدیث داریم کسی که دچار مشکلی شده است و چیزی او را غمگین و دلنگران نموده است سرش را به آسمان بلند کند و سه بار بگوید: «بسم الله الرحمن الرحیم!» خداوند اندوهش را بر طرف می سازد!
چرا باید گفتن «بسم الله» این خاصیت را داشته باشد! به این خاطر که آنچه باعث اندوه انسان می شود، قطع اسباب از مسبب الأسباب است! اگر انسان به این حقیقت همیشه متذکر باشد که ابزار مادی و معنوی همه صفرهایی است که ارززشان به پشتبانی آن خدای یگانه است دیگر با کم و زیاد شدن این اسباب، اندوهگین و هراسان نمی شود! مؤمن همه قدرت و عزت را از خداوندی می داند و کم و زیاد شدن برایش بی معنی است!
پس بیاد «منتسب بودن همه پدیده ها به خداوند» راز جاودانگی ذکر و آرامشی است که از پس این ذکر بوجود می آید و «الا بذکر الله تطمئن القلوب» این چنین محقق می شود.
و نماز در پنج وعده، در آغاز و پایان هر بخش کاری، تذکر مدام این حقیقت است که یادت نرود جهان همه به مشیت اوست.
نوافل یومیه، اعمال عبادی روزهای خاص، ذکرهای عام و خاص، تلاوت قرآن، روزه های واجب و مستحبی، حج و عمره، زیارت قبور اولیاء خداوند، ارزش بالای کسب علوم معرفتی، توصیه مؤکد به رعایت حدود شرعی در انجام همه اموری جاری زندگی اعم از حلال و حرام و آداب و ... انسان را در مسیر ذکر، ذکر انتساب نعمتها به خداوند، یاری می کند و کدام مکتب و دین و مذهب و برنامه ای تدوین شده است که این چنین طراحی داشته باشد و این قدر موفق عمل کند؟!!
موفق باشید - خدا حافظ
بیاد نعمتها بودن سبب می شود بیاد خداوند باشیم! بیاد خداوند بودن، بیاد خود خدا بودن نیست! زیرا نمی شود ذات باری تعالی را در ذهن تصور نمود؛ بلکه بیاد خداوند، یاد نمودن از نعمتها و انتساب آنها به خداوند است!
نعمتها ابزار بروز صفات خداوند است! پس نعمتها اسم خداوند می باشد. وقتی می گوییم: «بسم الله» یعنی از اسم خداوند کمک می گیرم! شما هر کاری را می خواهید انجام دهید بی نیاز از نعمت نیستید! پس بی نیاز از اسم خداوند نیستید!
ایمان شما وقتی تجلی می کند که نعمتها را اسم خداوند بدانید! نعمتها را ابزرای بدانید که خداوند توسط آنها سمُوّ و نُمُوّ و جلوه می کند و شناسانده می شود و مورد تذکر قرار می گیرد!
در آغاز مطالعه که بسم الله می گویید یعنی ابزاری که برای مطالعه در اختیار دارید، این خداوند است که آنها را در اختیار شما گذاشته است.
فرق ایمان و کفر همین است! کافر منکر این حقیقت است و مؤمن این حقیقت را تصدیق می کند! با «بسم الله»ی که می گوید، آن را تصدیق می کند.
در حدیث داریم کسی که دچار مشکلی شده است و چیزی او را غمگین و دلنگران نموده است سرش را به آسمان بلند کند و سه بار بگوید: «بسم الله الرحمن الرحیم!» خداوند اندوهش را بر طرف می سازد!
چرا باید گفتن «بسم الله» این خاصیت را داشته باشد! به این خاطر که آنچه باعث اندوه انسان می شود، قطع اسباب از مسبب الأسباب است! اگر انسان به این حقیقت همیشه متذکر باشد که ابزار مادی و معنوی همه صفرهایی است که ارززشان به پشتبانی آن خدای یگانه است دیگر با کم و زیاد شدن این اسباب، اندوهگین و هراسان نمی شود! مؤمن همه قدرت و عزت را از خداوندی می داند و کم و زیاد شدن برایش بی معنی است!
پس بیاد «منتسب بودن همه پدیده ها به خداوند» راز جاودانگی ذکر و آرامشی است که از پس این ذکر بوجود می آید و «الا بذکر الله تطمئن القلوب» این چنین محقق می شود.
و نماز در پنج وعده، در آغاز و پایان هر بخش کاری، تذکر مدام این حقیقت است که یادت نرود جهان همه به مشیت اوست.
نوافل یومیه، اعمال عبادی روزهای خاص، ذکرهای عام و خاص، تلاوت قرآن، روزه های واجب و مستحبی، حج و عمره، زیارت قبور اولیاء خداوند، ارزش بالای کسب علوم معرفتی، توصیه مؤکد به رعایت حدود شرعی در انجام همه اموری جاری زندگی اعم از حلال و حرام و آداب و ... انسان را در مسیر ذکر، ذکر انتساب نعمتها به خداوند، یاری می کند و کدام مکتب و دین و مذهب و برنامه ای تدوین شده است که این چنین طراحی داشته باشد و این قدر موفق عمل کند؟!!
موفق باشید - خدا حافظ